Çocuk yetiştirme ile ilgili, bazen kaptırıp, kitap, makale vesaire göz gezdirsem de bir kulağımdan girip öbüründen çıkıyor. Kim bilebilir ki en doğrusunu, gerçekten mutlu, travmasız bir insan yetiştirmek için, onun çocuk kalbinin anlık ihtiyaçlarını? Ancak o an onun içini duyabilmek gerekir ve bu sonsuz olasılık barındırıyor. Ayrıca travmasız insan mümkün mü? Öyle olacak olsak hiç doğmayız ki… Herkes farklı bir ruh taşıyor, makineden çıkma değil ki insan. Ve öğrenerek dönüşmek için taşıyoruz bu koca ruhları küçücük bedenlerde.
Ben mükemmel bir insan değilim. Mükemmel, her şeyin en iyisini bilen ve yapan bir anne hiç değilim. Kendi yolumda düşe kalka öğrenen, kendi yarasını sardıkça, ancak onu da nereden saracağına dikkat kesilebilen olabilirim anneliğimde de olsam olsam… Kendi acıdığım yerlerden acıtmamayı bilirim. Sevmeyi şimdiye kadar öğrendiğim kadarı ile bilirim. Ama bu ona ileride ne kadar yetecek bilemem. Bunun için kendimi suçlayamam. Sadece sevmeyi öğrenmeye devam edebilirim. Ancak ben henüz kendi şifalanmamış yerlerimle ilgili ona gerçekten ne verebilirim? Kendimde olmayanı vermek gerçekten vermek olur mu?
Şimdi tüm bunlar nereden çıktı diyeceksiniz. Zorlanıyorum bazen ona cevap bulmaya, öfkesi ile sapasağlam durmaya, her an onun için en doğru olanı yapmaya. Kendi duygularını tanımadan, kendine yaklaşmadan ölen milyonlar varken, nasıl bahsedilir bir canlının tüm duygusal ihtiyaçlarına her an doğru cevap vermekten. Ne çok anlam yükleyip, ne çok yüklenip, şiddet uyguluyoruz kendimize. Ne çok bir şey sanıyoruz kendimizi… Nasıl bir deliliğin içinde yaşıyoruz diye düşünüyorum bazen etraftaki bilgi çokluğuna bakınca… “Sevgi” adı altında çekiştirme hali ve öz şiddet içeriyor çoğu teori. Sadece kendimizde olanı dışarıya verebiliriz oysa, gerisi hikaye… Bazen tutup omuzlarından şöyle söylemek yetiyor: “ Bildiğim, hücrelerimde hissettiğim tek bir şey var sana söyleyebileceğim: SENİ ÇOK SEVİYORUM. Şu an ne yapacağımı bilmesem de yanında durabilirim. “ Siz hayatınızda bunu ne sıklıkta duydunuz? Birbirimize böyle söyleyebilsek neler değişirdi hayatta?
Ya kendimize?