Oğlumuzu babası ilk kucağına aldığında kalakalmıştı. Bana döndü ve dedi ki “Başak, bunun elleri var” . Çok basit geliyor, hatta komik şimdi böyle söyleyince. Ama ben o anı ve gözlerindeki buğuyu, kendi şokuma rağmen dün gibi hatırlıyorum. Aşkın bir formuydu yaşadığı bence. Bir mucizeye tanıklık ediyordu. Can verdiği, tohum verdiği bir mucize. Yaradanı yaşamak için bilinçli, bilinçsiz eylemlerimizi gerçekleştirirken, hayatımızda şanslıysak en az bir kez deneyimlediğimiz o anlardan. Ben de buna tanığım. “ Benim babam da böyle hissetmiş midir? “ derdim eskiden olsa. Ardından “ Bence bu kadar etmemiştir “ derdim. Sonra o mucizeleri gören tanık gözlüğüm yerine yargıç gözlüğümü takar devam ederdim kalbimle arama zihnimi koymaya… Başka babalarla devam ederdim; zaten her baba da öyle değildi, döveniydi, söveniydi, terkedeniydi diye… Evet, farklı formları ve hikayeleri var babalığın. Tıpkı annelik, evlatlık, insanlık gibi… Bu yüzeydeki hikayeler maalesef değişmeyecek. Değişmeyecek olan bir şey daha var ancak bununla birlikte: Babamızın, atamızın gücünü arkamıza almaya mecburuz. Yoksa yolculuk eksik kalacak. Kahramanın yolculuğu… Bizim yolculuğumuz… Tamamlanmayacak.

Bugün ben, neyi ne kadar tamamladım bilmiyorum. Yoldayım…. Yol çok keyifli ve ben değişip dönüştüm baba. Kalbimle aramdan, kendimle aramdan çekildim. Artık sana veya ihtiyacım olan şeye ulaşmak için mucize aramıyorum. Tanıklık ettiğim her mucizenin beni de kapsadığını biliyorum. Ben görebildiğim sürece… Kendimi artık köksüz bir ağaç gibi değil, kökleri neredeyse dünyanın çekirdeğine varan, çok büyük bir ormanın parçası gibi hissediyorum. O kökler sensin baba. İyiki sensin. Daha başka türlüsü olamazdı. Şu an bunları duyuyor musun bilmiyorum… Bana göre hissediyorsun, ne dersin? Yoksa neden olsun bu gözlerimdeki nem, o mucize anlarındaki gibi…

Babamın, tüm atalarımın ve gelmiş geçmiş tüm babaların ruhunu onurlandırmaya niyet olsun… Amin…

#babalargünü #babalargünüveduygularım #erilgücümüzlebuluşmak #atalarımızıngücünühissetmek