Blog

Hüznü es geçen bir tarafım vardı benim. Hala da can çekişiyor kendisi… Şimdi burada kendimden ayrıştırmak için adına Ayça diyeceğim. Neden bu isim falan sorma, konu dağılmasın… Büyümek istemeyen çocuk tarafım diyeyim kısaca… Yetişkinliği kabul etmekte çok zorlandı kendisi. Olanla kalmak, ona bakmak, kabul vermek falan şöyle dursun; ufak bir hüzün dahi, daha gelmeden kokusunu alıp, hoop “Hadi şunu yapalım da dağılsın bu hava yahu” dedi bana hep. “Mutlu olalım hadi, hadi içelim, hadi gülelim…” Gülelim ki, bu gelen yabancı duyguyla kalmayayım. Kalamıyordu ki yavrucak, ne yapsın… En trajikomiği de, buna rağmen “Acımadı kii, acımadı kiii” gibi durmalarıydı. Çok kızmıştım ona ilk hüznü öğrendiğimde ve yaşlarımla ruhum yıkanır gibi hissettiğimde… “Neden” dedim. “Neden bana şimdiye kadar bunun için izin vermedin?” Sonra kızgınlığım da geçti… .

Bu ara yine bir hüzün geldi bana. Sonbahar mı, dolunay mı, neyse ne işte… Yine geldi hoş geldi… “Belki de Ayça’nın yavaş yavaş büyümesine bu hüzün” diye uyandım bu sabah. Yani büyüyünce o hali ölüyor… Sonra biraz cesaretimi toplayıp başka bir hüzünlü insana dokunmaya bile çalıştım. İlk defa böyle dokunuyordum. Tüylerimi ürperten o korkuya rağmen yaptım bunu… Artık ne kadar olduysa… .

Şimdi bu paylaşım neden? İçimde tutabilirim bunları pekala… Bugün böyle bir gün işte, tutmak istemedim, salıvermek istedim duygumu boşluğa… Salınca göğüs kafesim açılacak gibi hissettiğimden belki… Ayça ismi mi? O bana babamın koymak isteyip koyamadığı isimdi. Belki de bu yüzden görünmeyen, yüzüne bakamadığım o kız çocuğudur o. Görüyorum artık onları. Onu da babamı da görüyor ve bırakıyorum… Şimdi hepsinin anısına, şükürle ve tüm kalbimle, ruhları şad olsun… Bildiklerim, bilmediklerim, yaşanmamış tüm yaslarım için… Ve yaslarımız…

Şefkatle ve sevgiyle,

Başak Bilgen Camgöz

#hüzün #yas #yastutmak #duygular #duygularındili #duygularıbastırmak